Nee, ik ben niet de reïncarnatie van Shakespeare, maar in de lange aanloop die leidde tot het doorhakken van de (laser)knoop, heb ik me de vraag “to laser or not to laser” veelvuldig gesteld.
Na 26 jaar een kippige status genoten te hebben, begonnen mijn ogen alleen al bij het opendraaien van het lensdoosje heftig te protesteren, laat staan de reactie bij het inzetten en dragen van de hulpstukken. Voorgoed een bril dragen ging er bij mij niet in. Mijn sportieve bestaan en ijdelheid duldden geen ijzerwinkel op mijn neus. Wat dan?
Twee jaar lang heb ik me verdiept in de lasermaterie, al dan niet op internet. Maar o, wat een ondoordringbaar woud. Vervolgens ben ik van voorlichtingsavond naar vooronderzoek gerend. Kleine kanttekening hierbij: mijn medische achtergrond maakte dat ik een erg kritische kandidaat was… Bovendien was het beste nog niet genoeg voor mijn kijkers. Verschillende vooronderzoeken bij diverse adressen wezen allemaal uit dat ik een geschikte kandidaat was. Hoornvlies dik genoeg, voldoende traanvocht et cetera. Toch voelde ik nergens de ‘klik’ waar ik naar op zoek was. Ik geloof dat veel instellingen het kunstje beheersen, maar voor mij was er net iets meer nodig.
Ik vervolgde mijn speurtocht en kwam ten slotte vanuit mijn woonplaats Eindhoven terecht in het verre Papendrecht bij het OLCD. En daar viel alles op zijn plek. Goede, evenwichtige voorlichting. Professionele begeleiding van vaklui. Een kleine instelling met persoonlijke aandacht en continuïteit van zorg. Het was geen verrassing dat ook daar het vooronderzoek uitwees dat mijn ogen geschikt waren. Zonder angst of vrees ben ik een dag later van mijn kippigheid afgeholpen. Mijn ogen zijn met superstip gestegen van bijna min zes naar nul!
En vandaag, bijna een jaar later, ben ik ontslagen uit de kliniek. De laatste controle wees uit dat alles dik in orde is. To laser or not to laser… Ik ben blij dat ik die vraag een jaar geleden in Papendrecht heb beantwoord met To laser!
