.. dat ik omstreeks 07:00 uur in de ochtend op zaterdag 9 mei 2015, nog geen 24 uur na de operatie, met de gordijnen van de slaapkamer nog gesloten slechts bij het licht van een schemerlamp “zonder leesbril” op de iPad aan het werk ga.
Wat vooraf ging: Het is echt geen impulsieve beslissing dat ik er dit voorjaar toe kom om mogelijk tot implantlezen over te gaan. Natuurlijk is het zo dat mijn vriendin dat een half jaar geleden ook heeft gedaan, maar de implantlenzen hebben al mijn interesse sinds ik er over las in het AD van 19 februari 2014. Ook een collega van mijn vriendin heeft de lenzen en is er eveneens dik tevreden mee. Ik ben onder de indruk van de techniek. Nu ik heb gelezen hoe het in zijn werk gaat, blijkt mijn aanvankelijke angst gestoeld op een onterecht vooroordeel. Er wordt tegenwoordig niet meer in het oog geïnjecteerd om te verdoven. Dat gebeurt nu met druppels.
Opeens ben ik de varifocale bril beu. Ik werd er gek van om zo’n ding de hele dag door op en af te moeten zetten. Maar met de permanente bril manifesteert zich een ander nadeel. Omdat ik veel achter een beeldscherm werk krijg ik steeds vaker pijn in m’n nek, omdat ik m’n hoofd een beetje achterover moet houden om door het leesdeel goed het scherm te kunnen zien.
Tel er bij op dat ik vind dat de bril, hoe chic, minimaal en ultralicht een randloos titanium montuur ook is, mij oud maakt.
Vooraf trek ik nog wel de referenties van de kliniek na. Het blijkt dat OLCD heel goed bekend staat, dus ik besluit tot een afspraak voor een quickscan in Papendrecht.
Die komt er in april 2015. De kliniek blijkt een modern gebouw, nabij het winkelcentrum. Anderhalve week later volgt vooronderzoek. Ik heb een voorkeur voor oogarts Groothuizen. Heb hem destijds in het ASZ bij de consults met mijn moeder als een rustige en kundige man ervaren Als na onderzoek door optometrist Struijk en opvolgend consult bij oogarts Groothuizen blijkt dat mijn ogen er geschikt voor zijn, maak ik een afspraak voor de behandeling op vrijdag 08-05-2015.
Op dinsdag start ik met de oogdruppels. Nadat ik de beslissing genomen heb, is het vertrouwen in de goede afloop alleen maar gegroeid. Ook zonder pilletje ben ik er niet zenuwachtig voor. Het (eerder door de kliniek toegestuurde) pilletje moet desondanks natuurlijk toch worden ingenomen.
Vòòr vertrek naar Papendrecht neem ik volgens voorschrift de tweede Diazepam 5 mg in.
Ik wordt bij binnenkomst verwezen naar de wachtruimte boven. Ook hier weer mooie design zitjes en een ruime voorraad actuele lectuur. Mijn ogen worden al een paar keer gedruppeld. Aan andere tafeltjes patiënten met begeleiders die net als ik nog in afwachting zijn, anderen hebben het al achter de rug.
Na verloop van tijd word ik door de office manager van OLCD opgehaald. Eerder al had ik gezien en gemerkt dat het beroep van office manager in deze kliniek naast veel overeenkomsten toch op een aantal punten verschilt van mijn dagelijks acteren tussen de werktuigbouwers 😉 Maar nu krijg ook ik net als zij een operatieschort, kapje en plastic sloffen aan. In de relaxruimte bekijk ik de boeken met optische kunst. Ondertussen worden er nog verschillende oogdruppels toegediend. Sommige prikken een beetje, maar dat verdwijnt vanzelf weer snel.
Voor ik het koud krijg word ik opgehaald door een operatieassistente. Naast de al thuis ontvangen informatie op schrift heeft office manager Jeannette van der Tak mij vandaag al het een en ander verteld over wat er gaat gebeuren, welke zaken te verwachten zijn en bij de operatie horen.
Om te beginnen worden in de OK naam en geboortedatum gevraagd, om zeker te zijn dat de juiste patiënt (met de juiste lenzen) wordt uitgerust. Het rechteroog is eerst aan de beurt. Het wordt afgedekt met een operatiedoek mijn oog wordt opengehouden met een ooglidspreider. Doet geen pijn, al voel je dat wel zitten.
Dr. Groothuizen meldt steeds wat hij gaat doen:
“Nu maak ik een sneetje in het oog”. “Nu verwijder ik uw eigen lens”. “Ik ruim nog wat achtergebleven lensbrokjes op” “Ik schuif de nieuwe lens in het oog””Ik ga het wondje dicht maken”
Ik “zie” steeds een kleine rechthoekige verlichte vlek boven me, waarin blijkbaar wat gebeurt door de golvende beweging en kleurtjes die ik er in waarneem, maar op geen enkel moment heb ik pijn gevoeld. En natuurlijk is het fijn dat de chirurg van tijd tot tijd ook aangeeft dat het allemaal goed gaat.
De procedure voor het linkeroog verloopt hetzelfde. Oogarts Groothuizen grapt over het naderende afscheid van zijn operatieassistente Gladys. Voor ik het weet is de operatie achter de rug en begeleid Jeannette mij weer terug naar de ruimte waar de operatiekleren verruild mogen worden voor mijn eigen colbertje. Ook word ik voorzien van een OLCD zonnebril.
In de wachtruimte drink ik samen met mijn begeleider gezellig een expressootje uit het bijzondere servies. Na het maken van een controle afspraak over zes weken zijn we zo weer thuis. Ik heb geen pijn, maar m’n oogleden voelen zwaar. Ogen dicht is het fijnst, en er is geen enkele belemmering om dat niet te doen.
Thuis zie ik dat de huid rond mijn ogen gekleurd is door het ontsmettingsmiddel voorafgaand aan de operatie. Ik ga met de beschermdoppen op de ogen geplakt- lekker even op de bank liggen. Het uurtje dat ik mezelf gun wordt (door de pilletjes ?) wel wat langer. En dan ben ik er weer helemaal !
De donkere bril blijft prettig. Ik hou ‘s-avonds m’n gemak en stel het naar bed gaan uit tot een voor mij normale tijd. Na de gebruikelijke druppels wat gegoochel met de oogdoppen val ik in slaap en heb een probleemloze nacht.
Na het druppelen om 06:00 uur ga ik nog even terug. Tot ik er na een uurtje genoeg van heb en op sta. Ik haal bril en iPad uit de woonkamer en zet het bed in zitstand…
En dan ben ik op het punt waar ik mijn bevindingen begon. Ik kan wel huilen van blijdschap als ik merk dat ik de tekst op de iPad zelfs bij slecht licht zonder bril kan lezen, wat ben ik hier blij mee ! Al zo snel, zo’n goed resultaat. Ik had daar nog niet op durven hopen. Zoals gezegd, voor mij een wonder.
Volgens afspraak belt Jeannette mij zaterdag tussen 10:00 en 12:00 nog even voor een telefonische controle. Ook zij is blij met dit goede resultaat. Ik neem me voor haar in de toekomst nog in het bijzonder te bedanken. Uiteraard zijn de kennis en deskundigheid van optometrist en oogarts bepalend, maar met name het uitstekend door haar georganiseerde aandeel heeft er bij mij in ieder geval voor gezorgd dat ik me er met meer dan noodzakelijke aandacht omringd heb gevoeld.
Hoe dan ook, OLCD krijgt van mij een tien ! Het jaar is nog lang, maar voor mij is dit de beste beslissing die ik in het kader van “de 60 jaars revisie” heb genomen. Ik kan en zal het iedereen van harte aanbevelen.
